Ik kreeg een bericht van een vriendin.
Haar moeder was overleden. Dat raakte me, uiteraard.
Niet alleen omdat het gewoon f*cking heftig is, maar ook omdat het me liet voelen hoe waardevol zo’n diepe familieband is.
Ze vertelde me laatst dat ze een ontzettend mooi afscheidsritueel had gedaan, en vandaag vertelde ze me tot in detail hoe het afscheid was verlopen. Prachtig, maar heftig.
En terwijl ik daar stil van was, en de tranen over mijn wangen liepen, stond ineens mijn tweelingbroer voor de deur. "Bakkie?"
Toeval bestaat niet.
Toen hij wegging, me een knuffel gaf en met een grijns zei: "Ik zie je over drie jaar wel weer," voelde ik ineens tranen opkomen. Om twee redenen: de tranen zaten nog hoog. Daarnaast realiseerde ik me dat ik hem ook mis.
Al zou ik écht mogen kiezen, zou ik het misschien toch anders willen. Een iets hechtere band, al is het maar een fractie van de band die we vroeger hadden.
Het is (vaak) oké zoals het is. Het is al jaren zo, en dat geeft me ook rust. Het is helder en duidelijk zo. Geen ‘gevecht’ meer in mijn hoofd tegen hoe het zou moeten zijn.
Alleen, acceptatie betekent niet dat er geen diepere laag onder zit. Soms steekt een klein steekje jaloezie de kop op. En juist dat gevoel wijst me op die diepere laag: een behoefte.
Dat jaloerse gevoel herken ik ook als ik zie hoe een vriendin met haar zus omgaat.
Hoe ze moeiteloos met elkaar omgaan, vaak bellen, altijd elkaars steunpilaar zijn. Zoiets zie ik vaker om me heen, en dan knaagt het even.
Jaloers zijn voelt vaak een beetje not done. Alsof het meteen betekent dat je ondankbaar bent voor wat je wél hebt. De ander datgene waar je jaloers op bent, niet gunt.
Maar dat is het niet, jaloezie is geen teken van de ander iets misgunnen. Het is gewoon een wegwijzer. Een subtiele hint van het universum ;): hé, dit is blijkbaar iets waar ik ook naar verlang.
Ik mis soms inderdaad dat gevoel van “jij hoort bij mij”, die vanzelfsprekendheid die je met je broer(s) of zus(sen) hebt.
Dat betekent niet dat we nu ineens weer elke zondag bij mijn ouders aan de soep zitten. Zo werkt het niet.
Hoe vertaal ik dit gevoel naar iets wat wél bij mij past?
Ik wil niet geforceerd iets creëren wat er niet is, maar ik kan wél kijken hoe ik dat verlangen op mijn manier kan invullen.
Misschien door bewuster stil te staan bij de mensen om me heen. Door vriendschappen die fijn voelen meer verdieping te geven.
Of gewoon iets simpels, zoals een appje sturen naar mijn broer of zus – iets wat ik van de week ‘toevallig’ al deed.
Ik stuurde een nummer uit mijn Spotify lijst door, zo’n nummer waarbij ik altijd aan mijn zus moet denken. Maar haar dat eerder nooit liet weten.
Acceptatie betekent niet dat het geen pijn doet. Het betekent alleen dat ik niet langer 'vecht' tegen hoe het is. Dat ik voel wat ik voel, zonder er meteen iets aan te willen veranderen.
En dat is iets wat ik – op veel verschillende manieren – heb geleerd door zowel yoga als kickboksen.
Wat yoga me bracht, is meer oké zijn met wat er is. Vanuit rust en overzicht naar situaties kunnen kijken, zonder meteen iets te hoeven fixen. Dat maakte accepteren een stuk makkelijker.
Kickboksen deed op een andere manier iets voor me. Waar yoga me hielp om gevoelens te begrijpen, gaf kickboksen me juist de ruimte om ze fysiek te ervaren.
Soms heb je geen woorden nodig, alleen een bokszak die je helpt de spanning los te laten.
Beide op hun eigen manier waardevol.
De ene keer vanuit zachtheid en rust, de andere keer door voluit te bewegen en los te laten. En misschien zit daar ook wel de kracht in: niet alles hoeft meteen opgelost te worden. Soms is voelen al genoeg.
Vandaag voelde ik me even wat minder. Maar dat betekent niet dat het zo blijft.
Balans vinden is blijven bewegen – naar kickboksen, yoga, of juist naar die jaloerse gevoelens.
Benieuwd hoe beweging je kan helpen om meer in balans te komen? Kijk even op de website van Leef. www.leefvantoptotteen.nl
Liefs,
Christa
Comments