‘Dit ga ik echt niet delen, ze zullen minstens denken dat ik compleet van Lotje getikt ben’.
Schreef ik zaterdag aan een vriendin. Ik deel het tóch. Fuck it! Wat een vrijheid :).
Angst
Angst om op mijn bek te gaan.
Bang dat dingen niet lukken.
Terwijl het toch zo kloppend voelt.
Angst voor ‘tekort’.
Die periode waarin er van alles ‘tekort’ was,
Waaronder ‘geld’, voelde zo ontzettend kut, dat nooit meer.
Mijn overtuiging ‘niet goed genoeg te zijn’ werd door die periode ook lange tijd bevestigd. Zo voelt het.
Ik ‘weet’ dat ik wél goed genoeg ben, ik kan het dan 100% voelen. Maar érgens zit die overtuiging vast in mijn lijf. Ik kan ook totaal niet plaatsen waar de overtuiging vandaan komt, hij lijkt diep geworteld en niet als ‘van mij’.
Ik weet & voel dat juist die overtuiging mij tegenhoud om mijn leven voluit te leven, in vrijheid, zoals ik zo graag wil. Vrijheid, mijn grootste kernwaarde.
Ik weet ook dat ik juist daarom steeds ervaringen op mijn pad krijg die mij laten zien & voelen dat ik wél goed genoeg ben. Dingen doen, terwijl het angstzweet tussen mijn bilnaat staat, hebben lagen van die overtuiging afgepeld.
Zie je, dit kun je wél. Vertrouw er maar op.
Er dwars doorheen is de ‘oplossing’.
Zo blijkt ook uit de ceremonie.
Al kokhalzend kauw ik 15 gram truffels weg, samen met wat druiven, de smaak is en blijft niet te doen. Jek!
Nog even plassen, wat drinken, ik ga liggen en langzaam voel ik het medicijn zijn werk doen. De doeken die boven mij hangen beginnen te bewegen, de muziek komt meer binnen en ik wacht geduldig af.
Dan begint mijn lichaam te shaken, eerst mijn benen, wat later doet mijn hele lijf mee. Geen exorcist-achtige praktijken, nee zeker niet. Het voelt kloppend, dit is die angst die er letterlijk uitgetrild wordt, ik voel het meteen. Ik doe mijn ogen open, kijk Zirpa aan en we zeggen tegelijk hetzelfde ‘Dit is de angst die mijn/jouw lichaam uit mag’.
Ik besluit op mijn zij te gaan liggen, ik lig erbij als een opgerolde baby, totaal in overgave, blij dat die angst de weg naar buiten vindt.
Ik voel dat het shaken van mijn benen en armen stopt. Het verandert, mijn buik begint te schokken en ik voel hoe er ‘zware energie’ vanuit mijn buik omhoog komt en naar mijn hart beweegt van waaruit het verdwijnt.
Een gekke gewaarwording.
De angst is niet van mij, dat voel ik.
Zirpa komt achter mij zitten en geeft zachtjes tegendruk aan de energie die uit mijn buik omhoog beweegt. Dat maakt dat er vanuit een diepe laag een enorme lading van verdriet loskomt. Een ‘oerkracht’ (ik kan het niet anders omschrijven) die zich vanuit mijn buik omhoog beweegt.
Ook niet van mij, voel ik. Laat maar gebeuren, het moet eruit. Overgave it is.
Ik weet nog dat ik dacht ‘Ja joh tuurlijk, ik doe het wel’.
Er zit nogal veel onverwerkt verdriet in mijn familielijn ;).
Geen intense draaikolken van geometrische figuren deze ceremonie, dit was zó anders.
Ik zag wel figuren, zeker. Maar allemaal bestaande uit hele dunne fijne lijntjes, heel subtiel, heel zacht. Ook niet persé geometrische figuren, wat het dan wel waren, geen idee. Niet uit te leggen.
Hoeft ook niet, besefte ik me. Niet alles hoeft uitgelegd te worden.
Woorden, alles in begrijpelijke hokjes plaatsen, ergens een label aan hangen, zodat mijn hoofd het begrijpt. Het is soms gewoon niet nodig.
Voelen & ervaren is voldoende.
De hele ceremonie is een grote flow, subtiel maar intens.
Ik ervaar dat ik echt alleen maar door die angst hoef heen te bewegen, de angst hoef te voelen, dat er altijd angst zal zijn, voor wat dan ook, dat zodra je erdoorheen beweegt er daarna ontspanning komt. En vertrouwen. Dat ook.
In mezelf. In het leven. In mijn pad.
Zo mag ik het leven beleven, mét die angst. Hand in hand. Het is ok en helemaal de bedoeling.
Wat een vrijheid.
Comments