'Jij kan ook wat ik doe en je gaat het ook doen.
‘Je kan ook veel met je handen’.
‘Telepatisch communiceren met kinderen, zie ik je doen’.
Zei Maartje tegen mij tijdens de reading.
Ik kijk haar aan en moet een beetje lachen…ik? Serieus?
Heel wat sessies (en jaren) later, begin ik het tóch te geloven.
Ik installeer me boven op onze slaapkamer. Ik neem pen en papier mee, ‘bang’ om belangrijke dingen te vergeten.
Ik voer de handelingen uit die bij een reiki afstandsbehandeling horen.
Daarna zet ik muziek op, ik check in in zijn energie en voordat ik goed en wel begin voel ik een soort bonzen bovenop mijn hoofd en mijn slapen ‘kloppen’.
Ik voel dat het bonzen op mijn hoofd voortkomt uit een gevoel uit m'n buik. Okay ..we zijn gestart. Let’s go!
Ik verstuur een WhatsApp bericht naar zijn moeder ‘Ik ga starten, of nou ja, eigenlijk is het al gestart ;)’.
Ik voel direct een mega onrust.
Deze onrust voel ik de hele sessie.
Ik kan hem niet bijbenen. Zo voelt het.
We gaan van het een in het ander. Alsof ik achter ‘m aan moet rennen.
Zo zie ik ‘m vrolijk rennen door een veld van bloemen (nu vele sessies later weet ik: dit is een metafoor voor een kind dat goed in z'n vel zit) 1 split second later ligt ie huilend op de grond, woedend. Onmacht, frustratie.
Heftig.
Het gevoel dat ik in mijn buik heb kan er niet uit. Alsof mijn buik te klein is voor de omvang aan frustratie dat erin zit. Het is ‘te strak’ daar. Ik leg mijn handen op z'n buik om hem wat meer rust en ruimte te geven.
Opnieuw voel ik dat het gevoel in zijn buik te maken heeft met het bonzende gevoel in zijn hoofd.
Dan zie ik ‘m voor een groot aquarium staan, twee handjes op het glas. Hij kijkt verschrikt naar de grote haaien die erin zwemmen. Een metafoor voor hoe de wereld soms voor hem is.
Groot & spannend.
Hoe vaker ik dit soort sessies doe, hoe beter ik kan onderscheiden of iets een metafoor is, of niet. Het voelt dan ‘anders’.
Wat een onrust. Godsamme.
Wat een sessie dit, het moet opnieuw. Ik kan het niet, ik krijg ‘m niet rustig. Zijn gedachten die ik heb. Alsof het ‘mijn taak’ is om hem rustig te krijgen. Echt mijn hoofd soms ;).
Ok. Wil je me iets vertellen, vraag ik?
Hij rent langs me en zegt ‘ Papa hoeft zich niet schuldig te voelen’.
Check.
Intussen giert de onrust nog steeds door mijn lichaam en ik besluit de sessie af te sluiten. En m'n ervaring op te schrijven.
Ik stuur een WhatsApp berichtje naar zijn moeder en vraag of ze klaar is om te bellen.
Ik pak het briefje erbij en begin te vertellen over het bonzen op m'n hoofd en het kloppen van m'n slapen nog voor ik goed en wel begonnen was aan de sessie.
Ik hoor een diepe snik en dan een tijdje niets.
‘Hij slaat zichzelf op zijn hoofd, als hij boos en gefrustreerd is', vertelt ze uiteindelijk in tranen.
Ik krijg kippevel.
Jeetje, wat moet dat heftig zijn om te zien.
Ik vertel dat het nogal een onrustige sessie was en dat ik ‘m nauwelijks kon bijbenen.
‘Grappig dat je dit zo benoemt, ik heb namelijk vaak het gevoel hem niet te kunnen bijbenen'.
‘Er zijn dagen bij dat ik het gevoel heb alleen maar achter hem aan te moeten rennen. Ontzettend vermoeiend is dat, als ik eerlijk ben.’
Ik vertel van het bloemenveld en de frustratie en woede die elkaar afwisselen. Ze bevestigt dit.
‘Hij kan ineens omslaan als een blad aan een boom. Dan is het ineens ‘mis’.
‘Ik moest ook nog doorgeven dat “Papa zich niet schuldig hoeft te voelen”. Zeg ik. Opnieuw begint ze te huilen.
‘Dit verwachtte ik eigenlijk al zegt ze’.
Ik vraag niets. Ik laat haar huilen.
Ik geef nog wat tips hoe ze om kan gaan met zijn woedebuien. Zodat hij zichzelf niet meer op zijn hoofd slaat, maar een andere manier vindt om met zijn frustratie om te gaan.
En ik bied aan om de sessie nog een keer opnieuw te doen op het moment dat hij wat rustiger is.
Een aantal dagen later laat ze me weten hoe ze de sessie heeft ervaren en wat het haar gebracht heeft:
‘Ik heb mijn gevoelens bevestigd gekregen, verder was het ook een eye opener voor mij.’
‘Ik besef me dat ik meer ruimte voor mezelf moet nemen op momenten dat het mij teveel wordt. Mijn eigen onrust zorgt bij hem voor nóg meer onrust.’
‘Ook voelde ik de laatste weken een afstand tussen ons, alsof we uit verbinding waren. Sinds de sessie voel ik die verbinding weer veel meer. Dat voelt héél fijn. Alsof ik hem nu beter begrijp.’
Ook heb ik 'P' gevraagd of hij zich schuldig voelt. Hij gaf aan dat dat inderdaad zo is, maar dat hij dat nooit tegen mij heeft durven zeggen.
Het leverde uiteindelijk een mooi gesprek op tussen die twee.
Ze vertelt ook dat hij een paar dagen voor de sessie ‘A’ naar bed heeft gebracht en even bij zijn bedje heeft gezeten en moest denken aan de tijd toen hij net geboren was en zich schuldig voelde richting hem.
Kippevel.
Comments