Het is maandag 25 december en ik heb 3 dagen geleden mijn borstimplantaten eruit laten halen. Ik heb een ‘explantatie’ uit laten voeren zoals dat dan heet. Of, een (‘succes met je’) ‘omgekeerde verbouwing’ zoals een vriend mij vrijdagochtend appte. Geniaal!
Ik heb net de documentaire ‘moordtieten’ gekeken. Dat is de documentaire die ik nooit heb durven kijken… maar nu toch graag wilde zien omdat ik echt wel wat motivatie kan gebruiken voor de keuze die ik gemaakt heb. Eerlijk is eerlijk.
Gister mocht ik voor het eerst douche en ik was redelijk in shock.
Ja echt.
Mijn mooie ronde borsten zijn niet meer.
Die liggen in de kast.
Wat ik nu heb zijn ingedeukte drilpuddinkjes.
Nee, dat blijven ze niet ‘de boel’ moet nog bijtrekken, maar jezus christus wat heb ik mezelf aangedaan, 20 jaar geleden, maar zeker ook nu… verminkt ben ik. Lekker dramatisch. Haha. Zo voelt het. Voor nu.
Maar, het is ok.
Na het zien van de documentaire denk ik ‘ Wat heb ik in mijn lijf gestopt?’
Heb ik serieus 20 jaar rondgelopen met borstimplantaten die ervoor gezorgd hebben dat kleine siliconendeeltjes door mijn hele lichaam zijn gegaan, zich waarschijnlijk hebben opgehoopt in mijn hersenen, mijn lymfklieren? Mijn immuunsysteem hebben veranderd? Wellicht ook de veroorzaker zijn van mijn depressieve klachten? Lekker in mijn vel zitten is van tijd tot tijd hard werken.. jwz.
Mijn vermoeidheid? Het feit dat ik zo vaak ‘even niet op het woord kan komen’. Dingen vergeet. Zweetaanvallen heb. Het concentratievermogen heb van een naaktslak.
Haaruitval? ook al jaren last van. Slecht slapen doe ik ook al heel lang, nee niet altijd, maar het is zeker een regelmatig terugkerend iets. Rugklachten, ook al een hele tijd last van..
De lijst is eindeloos.
En NOOIT heb ik de link gelegd naar die borstimplantaten. Domme kuttekop.
Zo voel ik me. Nu even.. en ook dat is weer helemaal ok ;).
Ik moet het e.e.a. processen merk ik. Ik schrijf dan graag.
Om het helder te krijgen in mijn hoofd, het van me af te schrijven als het ware. We zien wel waar het heengaat.
Ik neem je mee naar ongeveer 2 maanden geleden…
Het is dinsdagmiddag en ik zit achter de laptop te werken, ineens wordt ik onwijs misselijk.
Niet normaal. Mijn hele maag draait zich meerdere malen om. Ik besluit om even te stoppen met werken en op de bank te gaan zitten in de hoop dat het minder wordt, het weer wegtrekt. Maar dat gebeurt niet…
Ineens is daar een - ik kan het niet anders uitleggen- helder weten, een diep gevoel vanuit mijn buik, ‘ het zijn mijn borstimplantaten’.
Al zou ik het gevoel moeten uitleggen dan is dat hetzelfde gevoel dat ik heb wanneer ik bijvoorbeeld een reiki sessie heb en gewoon ‘weet’ welk thema er speelt. Vanuit mijn onderbuik, dat ik weet en voel ‘this is it’, geen twijfel mogelijk.
Ik besluit om er in te duiken.
Ik open weer mijn laptop en google op ‘klachten borstimplantaten’ …..
En wat ik dan zie is een lijst van klachten die ik bijna allemaal kan afvinken.
Allemaal klachten die ik al jaren heb, maar die ik ook ‘als normaal’ ben gaan beschouwen.
Die er langzaam in zijn geslopen en waar ik prima mee kan leven, ik doe tenslotte al jaren niet anders.
Ik hak voor mezelf de knoop door, ze gaan eruit.
Zo’n 6 jaar geleden - na mijn opleiding ‘natuurvoeding’- ben ik er ook al eens mee bezig geweest. Was ik zo goed bezig met mijn gezondheid, had ik plastic in mijn lichaam zitten. Dat voelde helemaal niet kloppend. Het paste niet meer bij mij.
Ik maakte destijds een afspraak in het ziekenhuis, om te kijken of ze lekte én om de mogelijkheden te bespreken om ze eruit te laten halen. Er werd een mammografie gemaakt en daarna kreeg ik nog een echo. Die mammografie, was shocking… toen mijn tetten tussen dat apparaat zaten, kon ik alleen maar denken ‘Ok, als ze niet al lek wáren, dan zijn ze dat nu’. Echt vreselijk…
Mijn borstimplantaten bleken intact en het was volgens de arts dus geen ‘noodzaak’ ze eruit te laten halen. Hij vertelde mij ook nog dat ze er uiteraard uitgehaald konden worden, maar dat dat geen fraai gezicht zou zijn en dat ik er rekening mee moest houden dat ik twee lege theezakjes over zou houden. Slik.
Daar ben ik over gaan nadenken en ik besloot dat ik dat niet wilde.
Ik was tenslotte nog maar 36 jaar en kon écht écht niet de rest van mijn leven met twee lege theezakjes door het leven. Ik stopte het hele idee ver weg. ‘Nu nog niet’ dacht ik.
Dit is het moment.
Besloot ik dus een aantal maanden geleden.
Ik ben nog dagenlang misselijk, pas na een dag of 5 voelt mijn lijf weer wat rustiger en kan ik ook weer normaal eten.
Ondertussen verdiep ik mij in ‘breast implant ilness.’
Ik besluit in eerste instantie ze eruit te halen en er niets voor in de plaats te willen. Deal with it.’ Zoiets.
Maar dan kom ik via via via via op de website van Mittsu Institute terecht en zie daar dat ‘lipofilling’ ook een optie is. Ja, dat voelt goed.
Geen lege theezakjes, maar implantaten eruit, eigen vet erin.
Ik schrijf later verder, ik ga even schilderen.
Ik wil veel vertellen merk ik ;).
Over onzekerheid, over wat mijn implantaten me wel én niet gebracht hebben, over hoe ik bij het operatiecentrum aankwam en het direct herkende.. bizar. De werkwijze van Frank Niessen, de chirurg.. oh en nog zoveel meer.
But first things first, schilderen it is.
Lekker abrupt einde ook dit, haha sorry!
Ik geef gewoon die siliconendeeltjes in mijn hersenen de schuld ok? ;).
Ik wil je hele fijne kerstdagen wensen en alvast óók een liefdevol, gezond én verbindend 2024!
Liefs, Chris