Ik heb er slecht van geslapen, gedachten komen en gaan, mijn hoofd zit dan té vol.
Dan kan ik niet anders, dan erover schrijven, dan kan ik het ruimte geven en weer door.
Binnen mijn werk als mindsetcoach in het basisonderwijs zie ik hoe groot de invloed is die we hebben op kinderen - niet alleen door wat we zeggen, maar vooral door wat we dóen.
Gister was ik op een SBO school (speciaal onderwijs) aan het werk, ik liep langs een klaslokaal om mijn groepje kinderen op te halen, en zie juf S verloren staan in de deuropening, ik vraag haar of ze hulp nodig heeft en ze barst in tranen uit. Ik kijk het lokaal in en zie totale chaos…
Iedereen rent en schreeuwt door elkaar: 'Het sneeuwt, we willen naar buiten!' Een aantal doet dat ook gewoon. De een gooit iets naar de ander, ik bekijk het hele tafereel en zie vanuit mijn ooghoek de leerkracht weglopen, huilend en in paniek.
Te midden van de chaos viel me vooral één leerling op: S ik heb haar ook bij ‘mijn mindset lessen’.
Ik zie dat ze J een mep verkoopt en stuur haar voor een time out naar een ander klaslokaal.
Terwijl ik mijn best doe om de kids in het gareel te krijgen, wat niet lukt overigens ;) komt de directrice aan in de klas, ook zij doet een poging om het gesprek met de kinderen aan te gaan. Het duurt even maar dan zit iedereen aan zijn/haar tafel en de een na de ander begint te klagen over de leerkracht. Iedereen doet zijn/haar zegje.
Als iedereen gekalmeerd is, komt de leerkracht terug en hervat de les.
Ik besluit hetzelfde te doen.
Voordat ik mijn les wil starten, besluit ik S even uit de les te halen om het e.e.a uit te praten. Ik neem haar mee naar mijn mini-lokaaltje, ze gaat zitten en kijkt me boos aan.
‘Lieverd, waarom ben je nu zo boos?’
‘U stuurt me het lokaal uit, omdat ik J sloeg, maar hij begon. Dat vind ik niet eerlijk.’
S is een meisje dat om het minste of geringste boos is. Als iemand haar negeert, is ze boos. Als iemand haar aankijkt, is ze boos…Als iets niet lukt is ze boos, zo’n type.
Ik leg haar uit, dat ik niet gezien had dat J haar als eerst sloeg, dat ik begrijp dat ze terug slaat, maar dat dat niet ok is. En ik bied haar mijn excuses aan.
Waarop zij zegt; ‘Sorry juf, dat ik zo boos op u was’.
‘Klopt het dat als ik goed naar jou kijk, ik iemand zie die eigenlijk niet heel boos is, maar héél verdrietig?’
Ik zie dat het haar raakt. Ze krijgt waterige ogen en ze slikt haar tranen weg.
‘Je moet huilen, waarom doe je dat niet gewoon?’
‘Omdat het stom is juf.'
‘Waarom?’
‘Gewoon.'
‘Wat gebeurd er nu in je lijf?’
‘Het voelt alsof iemand mijn keel dichtknijpt.’
‘Hoe voelt dat?’
‘Helemaal niet fijn juf.’
‘Laat je tranen eens gewoon stromen lieverd.’
Ik zie hoe haar lichaam zich meer en meer ontspant.
Hoe voel je je nu?
‘Minder kut’, ze schrikt zelf van haar woordkeuze, ik moet een beetje lachen.
Je weet dat je hier bij mij gewoon ‘kut’ mag zeggen toch? Ze kijkt me glimlachend aan.
‘Hoe vaak voel je je kut S?’
‘Eigenlijk best vaak.’
‘Praat je daar dan over?’ Ze kijkt me gek aan.
‘Met wie moet ik daar over praten?’
Nou met mama ofzo, of juf S bijvoorbeeld zeg ik.
‘Nee dat doe ik niet.’
Jij houd van knuffels toch?
(altijd als ze me ziet op school, komt ze naar me toe voor een knuffel)
‘Ja dat klopt’.
Knuffel je vaak met mama?
‘Nee eigenlijk niet, soms als ik naar bed ga, krijg ik een knuffel verder niet.’
Ik kijk haar aan en zie mezelf zitten, dezelfde leeftijd, dezelfde uitdagingen.
Het gevoel van niet mogen huilen van jezelf, het gevoel dat iemand je keel dichtknijpt.
Het gevoel dat je je kut voelt en daar dan niet over praat.
Hoe vaak doen wij volwassenen dat niet zelf ook? En wat voor voorbeeld geven we daarmee?
'Zullen we twee dingen afspreken?'
Als je voelt dat je moet huilen, dan ga je huilen, ook al is het vet ongemakkelijk. Denk maar aan het gevoel dat je ná het huilen hebt: minder kut.
Als je voelt dat je een knuffel wil, dan vraag je daar gewoon om, júist bij mama.
Ze begint weer te huilen en ik geef haar een knuffel.
Ik voel dat ik volschiet, even wil ik mijn tranen wegvegen, maar bedenk ik me net op tijd ;)
Hoe kan ik van haar verwachten dat ze haar tranen laat zien als ik de mijne wegveeg? We zijn als volwassenen zo vaak bezig kinderen te vertellen hoe ze zich moeten gedragen, terwijl we vergeten dat ze vooral kijken naar wat we dóen.
Uiteindelijk zijn wij hun grootste voorbeeld - in alles wat we doen én niet doen.
Monkey see monkey do.
Comentários